នៅរសៀលថ្ងៃនេះខ្ញុំមានកិត្តិយសបានមកចូលរួមគោរពវិញ្ញាណក្ខន្ធ លោកអុំ សាយ ភូថង អតីតអនុប្រធានក្រុមប្រឹក្សារដ្ឋ (អនុប្រធានរដ្ឋ) នៅវត្ត ខ្លងយ៉ៃ ស្រុក ខ្លងយ៉ៃ ប្រទេសថៃ។ លោកអុំ សាយ ភូថង បានទទួលមរណៈភាពកាលពីពេលថ្មីៗកន្លងទៅនេះដោយរោគជរាពាធ។ នេះគឺជាការបាត់បង់វិរជនដ៏សំខាន់បំផុតម្នាក់របស់កម្ពុយជា។
ក្នុងពេលធ្វើដំណើរតាមផ្លូវជាតិលេខ៤ពីភ្នំពេញមកកាន់ខេត្តកោះកុងព្រឹកនេះតាមរថយន្ត ខ្ញុំមានឱកាស បានមើលឃើញ ជាបន្តបន្ទាប់នូវស្ថានភាពរស់នៅរបស់បងប្ងូនប្រជាពលរដ្ឋ និងអាជីវករលក់ដូរនៅតាម ដងផ្លូវព្រមជាមួយរថយន្តដឹកទំនិញតូចធំធ្វើចរាចរណ៌តាមផ្លូវដែលបង្ហាញអោយឃើញពីការរីកចម្រើននៃប្រទេសជាតិ។ ចំពោះផ្លូវថ្នល់ និងស្ពានក៏មានលក្ខណៈកាន់តែធំទូលាយងាយស្រួលក្នុងការធ្វើដំណើរបានឆាប់ផងដែរ។
ខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរទៅខេត្តកោះកុងដើម្បីចូលរួមបុណ្យសព អុំ សាយ ភូថង។ នេះជាការជូនដំណើរចុងក្រោយសំរាប់ថ្នាក់ដឹកនាំមួយរូបដែលធ្លាប់រួមសុខរួមទុក្ខ ស៊ីអត់ ស៊ីឃ្លានជាមួយគ្នាដើម្បីការរស់រាន និងការរីកចំរើនរបស់ជាតិ។
ភរិយាខ្ញុំនិយាយថា ខ្ញុំនៅក្មេង ។ ម្សិលមិញខ្ញុំឃើញគាត់ផ្ញើរូបថតឱ្យកូនៗតាម Group Whatsapp ត្រកូលហ៊ុន។ ខ្ញុំខំប្រឹងមើលតើជាអ្នកណា? ពិតជាប្រពន្ធខ្ញុំដែលមានចៅ១៧កន្លះទៅហើយ។ សុំយករូបថតគាត់បង្ហោះតាម Facebook ដើម្បីកាត់បន្ថយទុក្ខសោកនៅពេលនឹកឃើញថ្ងៃព្រាត់គ្នាកាលពី៣៩ឆ្នាំមុន៕
ទុក្ខស្រីប្តីព្រាត់ នេះជាចម្រៀងមួយបទដែលខ្ញុំនិពន្ធឡើងដើម្បីរំលឹកដល់ការព្រាត់គ្នារវាងខ្ញុំ និងភរិយាខ្ញុំក្នុងរបប ប៉ុលពត។ ខ្ញុំ និងភរិយាខ្ញុំគ្រាន់តែជាផ្នែកតូចមួយនៃការនិរាស្រ្តព្រាត់ប្រាស់របស់ប្រជាជនកម្ពុជារាប់លាននាក់ក្នុងរបប ប៉ុល ពត ហើយគ្រួសារមួយចំនួនមានលក្ខណៈធ្ងន់ធ្ងរជាងគ្រួសារខ្ញុំទៅទៀត។ ខ្ញុំបានសរសេរផ្សព្ធផ្សាយរួចមកហើយនូវប្រវត្តិខ្លះៗនៃដំណើរជីវិតរបស់ខ្ញុំ និងភរិយាខ្ញុំ។
